خداوند متعال در وصف پیامبر(ص) فرمود:«الذین ءاتینهم الکتب‏یعرفونه کما یعرفون ابناءهم و ان فریقا منهم لیکتمون الحق و هم‏یعلمون‏» (1)

کسانى که کتاب آسمانى به آنان دادیم، او را همچون فرزندان خودمى‏شناسند; (ولى) جمعى از آنان، حق را آگاهانه کتمان مى‏کنند.

امام صادق(ع) فرمود:«یعرفونه کما یعرفون ابناءهم‏» زیراخداوند متعال در تورات و انجیل و زبور، حضرت محمد(ص)، مبعث،مهاجرت، و اصحابش را چنین توصیف نمود:«محمد رسول‏الله و الذین‏معه اشداء على الکفار رحماء بینهم...»

محمد(ص) فرستاده خداست; و کسانى که با او هستند در برابر کفارسرسخت و شدید و در میان خود مهربانند. پیوسته آن‏ها را در حال‏رکوع و سجود مى‏بینى، در حالى که همواره فضل خدا و رضاى او راطلبند. نشانه آن‏ها در صورتشان از اثر سجده نمایان است. این،توصیف آنان در تورات و توصیف آنان در انجیل است... . (2)

امام صادق(ع) فرمود: این، صفت رسول خدا(ص) و اصحابش در تورات وانجیل است. زمانى که خداوند پیامبر خاتم(ص) را به رسالت مبعوث‏نمود اهل کتاب (یهود و نصارى) او را شناختند اما نسبت‏به اوکفر ورزیدند، همان گونه که خداوند متعال فرمود: «فلما جاءهم‏ما عرجوا کفروا به‏» (3) هنگامى که این پیامبر نزد آن‏ها آمد که(از قبل) او را شناخته بودند، به او کافر شدند. (4)

خداوند متعال در قرآن کریم، در وصف پیامبر(ص) مى‏فرماید: «و ماارسلناک الا رحمه للعالمین‏» (5) ما تو را جز براى رحمت جهانیان‏نفرستادیم. قرآن نیز مى‏فرماید:اشداء على الکفار رحماءبینهم...»،

در برابر کفار سرسخت و شدید و در میان خود مهربانند. این دوچگونه با هم جمع مى‏شوند؟

توجه به این آیه براى طرفدارى اندیشه تسامح و تساهل ضرورى است.

آیا ممکن است کامل‏ترین انسان، که با کامل‏ترین کتاب آسمانى براى‏هدایت تمام جهانیان مبعوث گردیده است در مقابل دشمنان دین هیچ‏عکس العملى جز مهربانى نداشته باشد؟!

براى اداره جامعه دینى و بقاى آن باید در مقابل دشمنان دین‏ایستاد شدت عمل نسبت‏به کافران و مبارزه با آن‏ها براى از بین‏بردن موانع هدایت عین رحمت است.

برترین مخلوق

حسین بن عبدالله مى‏گوید: به امام صادق(ع) عرض کردم: آیا رسول‏خدا(ص) سرور فرزندان آدم بود؟ آن حضرت فرمود: قسم به خدا، اوسرور همه مخلوقات خداوند بود. خدا هیچ مخلوقى را بهتر ازمحمد(ص) نیافرید (6)

امام صادق(ع) در حدیث دیگرى فرمود: چون رسول خدا(ص) را به‏معراج بردند جبرئیل تا مکانى با وى همراه بود و از آن به بعداو را همراهى نمى‏کرد. پیامبر(ص) فرمود: جبرئیل، در چنین حالى‏مرا تنها مى‏گذارى؟! جبرئیل گفت: تو برو. سوگند به خدا در جایى‏قدم گذاشته‏اى که هیچ بشرى قدم نگذاشته و بیش از تو بشرى به آن‏جا راه نیافته است (7)

معمر بن راشد مى‏گوید: از امام صادق(ع) شنیدم که فرمود: یک نفریهودى خدمت رسول خدا(ص) رسید و به دقت او را نگریست.

پیامبر اکرم(ص) فرمود: اى یهودى! چه حاجتى دارى؟ یهودى گفت:

آیا تو برترى یا موسى بن عمران; آن پیامبرى که خدا با او تکلم‏کرد و تورات و انجیل را بر او نازل نمود، و به وسیله عصایش‏دریا را براى او شکافت و به وسیله ابر بر او سایه افکند؟

پیامبر(ص) فرمود: خوش آیند نیست که بنده خود ستایى کند ولکن(در جوابت) مى‏گویم که حضرت آدم(ع) وقتى خواست از خطاى خود توبه‏کند، گفت: «اللهم انى اسالک بحق محمد و آل محمد لما غفرت لى‏»،خدایا! به حق محمد و آل محمد از تو مى‏خواهم که مرا عفو نمایى.

خداوند نیز توبه‏اش را پذیرفت. حضرت نوح(ع) وقتى از غرق شدن دردریا ترسید گفت «اللهم انى اسالک بحق محمد و آل محمد لماانجیتنى من‏الغرق‏»; خدایا به حق محمد و آل محمد از تو در خواست‏مى‏کنم. مرا از غرق شدن نجات بدهى. خداوند نیز او را نجات داد.

حضرت ابراهیم(ع) در داخل آتش گفت:«اللهم انى اسالک بحق محمد وآل محمد لما انجیتنى منها»; خدایا! به حق محمد و آل محمد ازتو مى‏خواهم که مرا از آتش نجات دهى. خداوند نیز آتش را براى اوسرد و گوارا نمود.

حضرت موسى(ع) وقتى عصایش را به زمین انداخت و در خود احساس ترس‏نمود گفت: «اللهم انى اسالک بحق محمد و آل محمد لما امنتنى‏»;خدایا! به حق محمد و آل محمد از تو در خواست مى‏نمایم که مراایمن گردانى. خداوند متعال به او فرمود:«لاتخف انک انت‏الاعلى‏» (8) نترس. مسلما تو برترى.

اى یهودى، اگر موسى(ع) امروز حضور داشت و مرا درک مى‏کرد و به‏من و نبوت من ایمان نمى‏آورد. ایمان و نبوتش هیچ نفعى به حال اونداشت.

اى یهودى! از ذریه من شخصى ظهور خواهد کرد به نام مهدى(ع) که‏زمان خروجش عیسى بن مریم براى یارى او فرود مى‏آید و پشت‏سر اونماز مى‏خواند. (9)

پى نوشت‏ها:

1- بقره، آیه‏146.

2- فتح، آیه‏29.

3- بقره، آیه‏89.

4- تفسیر نور الثقلین، ج 1، ص 138 و ج 5، ص‏77.

5- انبیاء، آیه‏107.

6- اصول کافى، ترجمه سید جواد مصطفوى، ج 2، ص 325.

7- همان، ص 321.

8- طه، آیه 68.

9- بحار الانوار، ج‏16، ص‏366. به نقل از جامع الاخبار،ص 98.

بعثت برای این است که اخلاق مردم، نفوس مردم، ارواح و اجسام مردم را، تمام اینها را از ظلمت ها نجات بدهد."  امام خمینی (ره)

پیامبر در قرآن

خدای متعال در قرآن کریم پیامبر خود را با چهار صفت بسیار مهم  به مردم معرفی می کند:

" لقد جائَکم رَسولٌ مِن انفسِکم عَزیزٌ عَلیهِ مَا عَنِتمْ حَرِیصٌ عَلیکم بالمُؤمِنِین رَوُفٌ رَحیم."( توبه/ 128)

- مردمی است: چون از مردم است به همه  دردها و مشکلات آنان آشنا است؛ " مِنْ اَنفُسِکم"

- دلسوز است: از هر گونه ناراحتی و رنج و زیان مردم سخت ناراحت می شود؛ "عَزیزعلیه مَا عَنتم"

- علاقه زیادی به مردم دارد: عشق بسیار به خیر و سعادت و پیشرفت و بزرگی و مجد و هدایت مردم دارد؛ "حَریصٌ عَلیکم"

- مهربان و رئوف است: نسبت به مؤمنین مهربانی و رأ فت خاصی دارد؛ " بِالمُؤمِنینَ رَؤفٌ رَحیم"

پیامبراز زبان خودش

قالَ رَسُولُ الله  صلی الله علیه و آله : ما خَلقَ الله خَلقاً اَفضلَ مِنّی، و لا اَکرَمَ عَلَیه مِنی؛ خداوند کسی را برتر از من وهمچنین عزیزتر از من خلق نکرده است. (1)

طبق بیان قرآن و روایاتِ منقول از ائمه  معصومین پیامبراکرم  صلوات الله علیه دارای ویژگی های اخلاقی زیر است، اخلاق برجسته و عظیم، امین، عادل، شجاع، رحیم، حلیم، متواضع، متوکل، باحیا، صبور و شکیبا، زاهد و عابد، فاقد خشم و غضب شخصی.

قال رسول الله صلی الله علیه و آله : " بعثتُ لِلحِلمِ مَرکَزا وَ لِلعِلمِ مَعْدنا وَ لِلصَّبر مَسکَناً"؛ برانگیخته شدم که، مرکز حلم و معدن علم و مسکن صبر باشم. (2)  

پیامبراکرم صلوات الله علیه هدف از بعثت خود را این گونه بیان می نماید:

" بعثت لا تمم مکارم الاخلاق"؛ من برای کامل کردن فضایل اخلاقی مبعوث شده ام.(3)

پیامبر در بیان امیرالمؤمنین علیه السلام

امیرالمؤمنین، پـیامبراکـرم صلی الله علیه و آله  را بـا اوصاف بسیار زیبایی به مردم معرفی می کند:

" طبِیبٌ دَوّارٌ بِطبّهِ، قَد اَحکَمَ مَرَاهِمَهُ وَ اَحْمَی مَوَاسِمَهُ یَضَعُ ذَلِکَ حَیْثُ الحَاجَة اِلَیه، مِن قـلوبٍ عُمْی وَ اذانٍ صُمّ وَ اَلسِنةٍ بُکمٍ، مَتتبعٌ بِـدَ وَائِهِ مَـوَاضِعَ الغـفلَةِ وَ مَواطِنَ الحَیرَة."(4)

امیرالمؤمنین فرمود: پیامبر؛

- پزشک سیّاراست:  او برای درمان بیمارانش حرکت می کند و خود به سراغ آنان می رود.

- متخصص و درد شناس است: دردهـا را بـه خـوبی تشخیص می دهد، حتی بیماری های روحی و روانی را می شناسد.

- نسخه های شفابخش دارد: نسخه های او تمام بیماری ها، حتی قـلب های کـور و گـوش های سنگین و زبان های لال را شفا می دهد و با داروی خود به دنبال بیماران غافل و سرگردان است.

پی نوشت ها:

1- عیون اخبارالرضا، ج 1، ص 262. ِ

2- سنن النبی، ص 63، ح 19.

3- بحارالانوار، ج70، ص 372.

4- نهج البلاغه، خطبه 108.

هرچند بحبوحه سه انتخابات هم‌زمان خبرگان، شوراها و میان‌دوره‌ای مجلس، باعث شده تا افکار عمومی ایران چندان درگیر تحولات جاری لبنان نباشد، کمترین اطلاعات از این جریان، میزان اهمیت این رخدادها برای علاقه‌مندان انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی را آشکار می‌کند، تحولاتی که در سه روز اولیه آن، وزرای خارجه انگلستان و آلمان و دبیرکل اتحادیه عرب و بسیاری از مقامات کشورهای عربی را به بیروت کشانده تا وزنه نخست‌وزیر مورد اعتراض بیش از 5/1 میلیون لبنانی را سنگین کند.

به نظر می‌رسد آنچه تحولات لبنان را اهمیت بخشیده و به ایران و انقلاب اسلامی پیوند می‌دهد، ویژگی‌های منحصر به فرد آن است، ویژگی‌هایی که تقارن جالبی با حرکت امام خمینی در به پیروزی رساندن انقلاب اسلامی در ایران دارد.
رخداد لبنان همچون انقلاب اسلامی یک جنبش کاملا مبتنی بر مردم است، مردمی که تأکید دارند حرف و خواسته خود را کاملا مسالمت‌آمیز و بدون هرگونه خشونت و درگیری، اما با جدیت و قاطعیت مطالبه کنند. این مدل، درست همانند مدل امام خمینی برای انقلاب در ایران است که از آن به انقلاب کلام یاد شد.

اکنون با گذشت سه دهه از انقلاب اسلامی، نقل مصاحبه‌ها و روشن شدن اسناد و عملکرد گروه‌های مختلف ضد رژیم پهلوی در آن دوران، نشان می‌دهد که بسیاری از آنان مشی مسلحانه داشته‌اند، اما به رغم تلاش‌های فراوان برای همراه کردن امام خمینی با خود، توفیقی در این زمینه به دست نیاوردند و امام با راهبرد خود یعنی همراه کردن مردم با آگاهی‌بخشی به آنان و کشاندن آنان به خیابان‌ها سرانجام حکومت پهلوی را ساقط کرد و با وجود آن که رژیم پهلوی صدها تن از یاران امام را طی سال‌های نهضت به شهادت رساند، امام و یاران نزدیکش مشی اعتراضات فراگیر و مسالمت‌آمیز خود را ادامه دادند.

این درست همان چیزی است که اکنون در لبنان نیز جریان دارد و حزب‌الله به عنوان رأس این جنبش مردمی، به رغم دارا بودن سلاح‌های مجهز به هیچ عنوان از آن در داخل استفاده نکرده است، هرچند طرف مقابل قتل و درگیری را آغاز کرده که روز گذشته، اولین مورد آن با کشته شدن یک جوان شیعه از جنبش «امل» تحقق یافت.
اما اشتراک دیگر نهضت امروز در لبنان با انقلاب امام خمینی، پررنگ بودن استقلال‌طلبی در آن است. اعتراض به حاکمیت بلامنازع سران کاخ سفید و انگلستان در ایران دوران پهلوی، ترجیع‌بند نهضت امام خمینی و یاران امام بود و آنچه امروز به عنوان بزرگترین ایراد به فؤاد سینیوره گرفته می‌شود، مشی او در حرف‌شنوی از سفارت آمریکا در بیروت به جای مردم لبنان است.

اکنون انتقاد گروه‌های مردمی لبنان از چهره‌های سیاسی طرف مقابل، این است که چرا توافق در آستانه عملی شدن برای تشکیل حکومت وحدت ملی را با اشاره سفارت آمریکا باطل کردند و چرا اصرار دارند مسائل داخلی لبنان را با به میان کشیدن پای محافل قدرت جهانی حل کنند؟
آنها به فؤاد سینیوره، شخصی که سال گذشته با دخالت مستقیم کاخ سفید و نقش‌آفرینی آشکار عربستان سعودی بر کرسی ریاست دولت لبنان تکیه زد،‌ معترضند که چرا در بحبوحه تجاوز به مردم مظلوم لبنان، به جای تکیه زدن بر توان جوانان لبنانی مقاومت، اشک ریخت و خواستار دخالت خارجی‌ها شد و حتی حاضر به نام بردن از مقاومت لبنانی‌ها نشد.

نکته دیگر آن‌که سلسله جنبانی این هر دو حرکت در دست روحانیت شیعه متصل به مردم است، هرچند هویت اصلی انقلاب ایران اسلام بوده و هویت نهضت کنونی لبنان متفاوت است.
با این حال، انقلاب نصرالله در مقایسه با انقلاب امام خمینی، یک تمایز جالب دارد و آن ظرفیت همراه کردن و بهره‌گیری از دیگر طوایف و مذاهب و قومیت‌ها برای اهداف مشترک توسط یک روحانی شیعه است؛ به‌گونه‌ای که امروز سید حسن توانسته در یکی از طایفی‌ترین و متکثرترین جوامع دنیا از نظر قومیت و مذهب، علاوه بر شیعیان، گروه‌های مختلف از اهل سنت گرفته تا مسیحیان و دروزیان را همراه خود کند.
این امر علاوه بر آن‌که نتیجه مشی سیاسی مدبرانه و دقیق نصرالله است، نشان از ظرفیت ایدئولوژی تشیع برای همکاری و همراهی با دیگر دیدگاه‌ها دارد.

انقلاب امام خمینی و نصرالله از نظر دشمنان نیز اشتراکات فراوانی دارند، چنان‌که امروز سه طیف وابستگان داخلی، حکومت‌های ارتجاعی و قدرت‌های خارجی، دشمنان حرکت مردمی امروز در لبنان به شمار می‌روند؛ دشمنان جدی و پر تب و تابی که در همین سه روز گذشته در بالاترین سطح و با اعزام بلندپایه‌ترین مقامات خود (نظیر وزیر خارجه انگلستان و آلمان، دبیرکل اتحادیه عرب و نمایندگان کشورهای عرب) به بیروت، به دفاع صریح از دولت مورد اعتراض مردم لبنان پرداخته‌اند.

طبعا ترس سران حکومت‌های ارتجاعی عربی از آن است که سوژه لبنان، آغازی برای حرکت‌های مشابه و مردم‌سالارانه در کشورهای تحت سیطره آنان باشد. آنان می‌دانند این جنبش از مردم تشکیل شده و بر چرخش امور به دست مردم به صورت واقعی تأکید دارد و اگر مردم تحت حکومت آنان ، هرچند با مذهبی متفاوت از حزب‌الله الگو بگیرند، ادامه حیات استبدادی آنان که با رویکرد متناقض مدعیان جهانی دموکراسی در قرن بیست و یکم نیز ادامه یافته، دست کم با تهدید جدی مواجه می‌شود.

اما پیامد خطرناکتر برای آمریکا و متحدان آن است که در عصر انقلاب‌های نارنجی و زمانی که رؤیای ساختن خاورمیانه بزرگ را در سر می‌پروراندند، با رویدادی بسیار دمکراتیک‌تر از سوژه‌های مد نظر خود در قلب خاورمیانه روبه‌رو شدند.
اگر خانم رایس که در هفته آغازین جنگ اسرائیل علیه لبنان، تلفات آن را دردهای طبیعی زایمان خاورمیانه بزرگ دانست و از همین رو با آتش‌بس مخالفت کرد، حتی احتمال رویدادهای این روزها را می‌داد، کشورش به هیچ روی برنامه تحمیل جنگ مذکور علیه لبنان را پیگیری نمی‌کرد تا حزب‌الله پیروز بیرون آمده از آن، امروز در صحنه داخلی لبنان نیز حرف اول را بزند و به‌رغم تروریست نامیده شدن از سوی آنان طی حیات بیست ـ سی ساله خود، امروز قلوب زنان و جوانان سنی و مسیحی لبنان را همراه خود کند.

اما پرسش اینجاست که ایران و ایرانیان در مقطع کنونی و با توجه به پدیده جالب توجه امروز لبنان چه وظیفه‌ای دارند؟ به‌ویژه که بدون تردید سرنوشت منطقه خاورمیانه و به تبع آن جمهوری اسلامی ایران، با آنچه در لبنان می‌گذرد، گره خورده است.
در این مجال مختصر می‌توان گفت، هرگونه اقدامی که فعالان لبنانی را متهم به ارتباط و خط‌گیری از ایران کند، به ضرر آنان تمام می‌شود و روشن است که چنین اقداماتی به صلاح آنان نیست؛ اما این دلیل نمی‌شود زمانی که دیگر کشورها آشکارا با حضور در لبنان به تأثیرگذاری بر تحولات آن به سود منافع ملی خود می‌پردازند، ایران از توان تبلیغی خود در این رویداد مهم منطقه‌ای پرهیز کند.

به هر تقدیر، نهضت امروز لبنان در صورت پیروزی می‌تواند اولین انقلاب، کاملا به سبک امام خمینی بزرگ(ره) بوده و زمینه‌ساز تحولات غیر قابل پیش‌بینی در جغرافیای منطقه و جهان شود و از همین رو لبنان امروز صحنه وزن‌کشی قدرت‌های مختلف دنیاست.