در خانواده مهربان بود، نسبت به همسران خود هیچ گونه خشونتى نمى‏کرد و این بر خلاف خلق و خوى مکیان بود.بدزبانى برخى از همسران خویش را تحمل مى‏کرد تا آنجا که دیگران از اینهمه تحمل رنج مى‏بردند.او به حسن معاشرت با زنان توصیه و تاکید مى‏کرد و مى‏گفت: همه مردم داراى خصلتهاى نیک و بد هستند، مرد نباید تنها جنبه‏هاى ناپسند همسر خویش را در نظر بگیرد و همسر خود را ترک کند، چه، هر گاه از یک خصلت او ناراحت‏شود خصلت دیگرش مایه خشنودى اوست و ایندو را باید با هم به حساب آورد.
    
    او با فرزندان و با فرزندزادگان خود فوق العاده عطوف و مهربان بود، به آنها محبت مى‏کرد، آنها را روى دامن خویش مى‏نشاند، بر دوش خویش سوار مى‏کرد، آنها را مى‏بوسید و اینها همه بر خلاف خلق و خوى رایج آن زمان بود.روزى در حضور یکى از اشراف، یکى از فرزندزادگان خویش - حضرت مجتبى(ع) - را مى‏بوسید، آن مرد گفت: من دو پسر دارم و هنوز حتى یک بار هیچ کدام از آنها را نبوسیده‏ام.فرمود: من لا یرحم لا یرحم (1) .
    
    کسى که مهربانى نکند رحمت‏خدا شامل حالش نمى‏شود.
    
    نسبت به فرزندان مسلمین نیز مهربانى مى‏کرد.آنها را روى زانوى خویش نشانده، دست محبت بر سر آنها مى‏کشید.گاه مادران، کودکان خرد سال خویش را به او مى‏دادند که براى آنها دعا کند.اتفاق مى‏افتاد که احیانا آن کودکان روى جامه‏اش ادرار مى‏کردند.مادران ناراحت‏شده و شرمنده مى‏شدند و مى‏خواستند مانع ادامه ادرار بچه شوند.او آنها را از این کار به شدت منع مى‏کرد و مى‏گفت: مانع ادامه ادرار کودک نشوید، اینکه جامه من نجس بشود اهمیت ندارد، تطهیر مى‏کنم.
    
    ..............................................................
    1.الفقیه، ج 4/ص 272.