یا محمد(ص)ازرحلت توچه بگویم وچه بنویسم که براستی وصف این غم بزرگ ، این رحلت جانگداز ووصف این مصیبت کبری وداهیه عظمی درتوان کدامین قلم وکدامین بیان است؟.

محمد(ص)ای گرامی ترین خلق نزدپروردگار،ای افتاب جان بخش جهان،ای روح وجودعالم ،به راستی کدامین قلم است که ازتو،به صورتی بایسته وشایسته یاد کند؟....آری.........

گاهی که ستاره ای ازآسمان کوچ می کند می گویم که که مارا چه غمی که هنوز ماهی ومهتابی باقی است،اما بنازم به آن ماه شب افروزی که بارفتنش،کاروان نوررابه ارمغان می آوردوانبوه ستارگان دیگری را روشن می سازد......

آری .....آسمان بربام خانه ی پیغمبر(ص)منتظراست،انگار که کواکب ازحرکت باز ایستاده اندوزمین دیگر نمی چرخد،دراین لحظات سنگین واندوهناک گویی این محمد (ص)نیست که ازداردنیا می رودبلکه کل انبیائ وپیامبران هستند که ازاین جهان می روند.

خاتم انبیاءباتنی خسته وچشمی نگران (بخاطرحال امتش )این جهان را ترک می کند.

اینک اوامتش راتنها می گذارد واز این فانی سرا به باقی سرا می شتابد،اوغم ازرفتن ندارد،اندوه ازرحلت وترک این خانه ندارد،که اگرغمی واندوهی برسینه اش سنگینی می کند ناراحتی وبی تابیاز برای امتی نوپایی است که یک مکتب الهی را پذیرفته است وبه همین خاطر درمقابل دشمنان داخلی وخارجی زیادی قرارگرفته است.

غمش غم امتی است که باید حرکتش را به سوی الله(ج) یک لحظه متوقف نسازد،چه رنجها که برای این حرکت متحمل نگشت وچه حرفها که از دوست ودشمن نشنید،اگر دردل همیشه به یاد وفکر امت بودبخاطرعشقی بود که به خدا ی امت داشت .

اینک پدری مهربان از دنیا می رود پدری بی مانندجهان را ترک می گوید،

یارسول الله(ص)اکنون اندکی از عطرتن مطهرتو است که درمشام این خاکیان فرورفته است ودردلهایشان نوری ،شوری وغوغایی بی اندازه ایجادکرده وشوریده شان ساخته واین دلهایشان راجایگاهعشق به تووخاندان پاکت قرارداده.

یامحمد(ص)عنایتی کن به این خستگان که جزآیین پاک توچیزی نمی خواهندوجزبه اشتیاق قرب الهی ومحشورشدن درنزدتو،جانهایشان آرام نمی گیرد.

ای خوش آن روزیکه ما معشوق را مهمان کنیم.............................................دیده ازروی نگارینش نگارستان کنیم

گرزداغ هجر اودردی است دردلهای ما.....................................................زآفتاب روی او،آن درد رادرمان کنیم

یا محمد (ص)ما سوخته ایم سوخته ......واینک درسالروزرحلت تووشهادت فرزندان عزیزت امام حسن مجتبی(ع) وامام علی بن موسی الرضا(ع)جز آب دیده چه داریم که نثارکنیم،ای رسول حق ،داغ دلهای این مردان وزنان خسته را جز باوجود مقدس تو مگر می شود آرام کرد.